Mijn 1e zoogkittens

Wachten

Tegen de tijd dat het lente wordt komt bij mij het gevoel van ‘zorgen voor’ naar boven. De lente is ook wel het kittenseizoen. Of in ieder geval het begin ervan, want vorig jaar heeft het tot en met november geduurd voor mijn laatste kittens weer weg waren. Omdat ik dit jaar geen werk heb en ontzettend veel thuis zit, ben ik in de gelegenheid om zoogkittens op te vangen. De echt hele jonge kittens die nog veel zorg, aandacht en voeding nodig hebben.

Deze kittens moeten om de paar uur gevoerd worden, geholpen worden met hun ontlasting doen en warm gehouden worden. Dat gaat niet als je veel van huis bent. Omdat ik nu veel thuis zit, is dit ideaal voor mij.

Maar het wachten op een kitten voelt wel dubbel. Want als je een kitten krijgt dat hulp nodig heeft, weet je dat het ergens is achtergelaten, is gedumpt of zijn moeder is kwijtgeraakt. Maar je weet ook dat je het een goed huis kan bieden en kan helpen, dus dat maakt het minder erg dat er kittens zijn die opvang nodig hebben. Al is het nog steeds jammer dat de opvang nodig is.

Teddy

Dinsdag 23 april 2019: het asiel belde mij op met de mededeling dat er een kitten was binnengekomen. Het ventje was een ongeveer 2,5 weken oud en had een gastgezin nodig om op te groeien.  Ik zei natuurlijk ‘ja’ tegen het opvangen van dit hummeltje, maar ik vond het ook heel spannend. Ik was bang dat ik het niet zou kunnen of iets fout zou doen, omdat het de eerste keer was dat ik zo’n jonkie op ging vangen.

In het asiel hebben ze me naar het kitten gebracht en uitleg gegeven over de verzorging. Daarna kon ik hem meenemen. Hij woog nog geen 300 gram en was echt nog een ukkie. Thuis kreeg hij meteen van mij een flesje met kattenmelk. Deze maakte ik speciaal voor hem en hij dronk het zonder moeite leeg. We besloten hem de naam Teddy te geven, omdat hij eruit zag als een teddybeer.