De afgelopen jaren heb ik jaarlijks een blog geschreven over het willen van kinderen een wens die bij mij sterker en sterker wordt. Dit jaar komt er ook zo'n blog. Maar dit jaar gaat het niet van een leien dakje.

Komende maandag is het Blue monday. De meest deprimerende dag van het jaar. Tenminste volgens onderzoek. Op deze maandag in januari zijn de meeste goede voornemens als mislukt en zijn de vakanties nog extreem ver weg. Ook zijn de meeste mensen het donkder van de dagen zat en  het is en blijft een maandag... Die zijn voor veel mensen toch al niet leuk. En op deze "deprimerende dag" wil Mind graag aandacht vragen voor depressies bij jongeren.

Omdat ik merkte dat het moeilijk is om te begrijpen wat iemand doormaakt in een depressie. Probeer ik in dit blog een beeld te schetsen van hoe een depressie kan voelen. Dit is natuurlijk niet voor iedereen zo, maar hopelijk geeft het wat duidelijkheid/herkenning.

Inmiddels is 2020 als half om. We kijken terug op een half jaar wat voor vele de boeken in gaat om de corona. Voor mij is het een half jaar geweest waarin ik vecht met mijn depressie. Hoe gaat het nu met me?

Ongeveer een maand geleden schreef ik over hoe ik tot dan toe dacht over de lockdown en Corona. Dat deed ik in 2 blogberichten en 1 gedicht. 

Zojuist de persconferentie over de maatregelen gezien. Eigenlijk wist ik al dat er weinig zou veranderen voor ons. Maar toch voelt het als een klap in mn gezicht. Ik mis mijn contacten met anderen. Ik mis mijn repetities met Jongerenkoor Jocanto. En ik mis de hulp die ik eigenlijk zo hard nodig heb.

Vandaag valt de beslissing. Scholen weer(beperkt) open of toch nog langer dicht. Iets waar veel ouders en veel onderwijspersoneel gespannen op wachten. Zelf vind ik de persconferentie van vanavond ook spannend. Niet om de scholen, omdat ik niet meer studeer, maar om de vraag of mijn begeleiding weer normaal kan worden.

Iets meer dan een jaar geleden schreef ik een blog over of ik wel of niet moeder wilde worden. Een blog dat door vele gelezen is en waar ook veel reacties op kwamen. Een kleine week geleden vertelde een kennis van mij dat hun traject om kinderen te krijgen door heel de corona crisis is stopgezet. Dit raakte iets bij mij. Vooral omdat ik er later met mijn vriend weer over sprak en hij echt wel kinderen wil.

Vroeger leerden mijn ouders mij altijd dat het beter was om dingen te voorkomen dan om ze te moeten laten genezen. Een sporter weet dat ook heel goed. Je wil liever geen blessures want genezen duurt vaak lang, dus doe je vooraf een warming-up. Echter weet ik nu, nu ik in een depressie zit, dat het Nederlandse zorgsysteem hier totaal anders over denkt.

In een vorig blog vertelde ik jullie al dat ik een burn-out en depressie heb. Op dat moment zat ik op de HIC(High Intensive Care) en was ik een begin aan het maken met herstel.  Omdat de HIC geen plek is waar velen ooit komen, zal ik jullie in dit blog over mijn tijd op de HIC vertellen.  Wel zeg ik vooraf dat dit blog triggers kan bevatten/bevat.

Burn-out, het lijkt een modefenomeen te worden. Bij vele jong startende lijkt het te spelen. In de huidige maatschappij ervaren zij stress, een hoge werkdruk. Ik werk niet. Heb alle tijd van de wereld en heb niet echt een strakke planning. Toch heb ik een burn-out.  Ik vertel jullie er graag meer over.

Rond de kerstdagen ligt de nadruk op gezellig samen zijn. Alle reclames staan er bol van en de meeste liedjes gaan erover. Daarnaast wordt er gedacht aan hen die eenzaam zijn. De eenzame ouderen krijgen een kaartje, het vergeten kind krijgt extra aandacht.  Maar hoe zit het met jeugd van mijn leeftijd?