Zachtjes tikt de tijd.
Welke ik probeer, te negeren.
Maar telkens, is het mijn oog dat wijkt.
En het gedane lijkt niet te keren.
Als water glijdt het door mijn handen.
De grip erop, ondenkbaar, niet te doen.
Dit verleden niet uit te bannen.
Kan en wil er niets meer doen.
Zit erdoor,
Compleet kapot.
Trek dit niet,
Gooi de deur op slot.
De wijzer die blijft verstrijken.
Loopt rondjes heel de dag.
Maar nu is het moment gekomen.
Dat hij op pauze mag.
Reactie plaatsen
Reacties