Het nieuws slaat in als een bom.
Als een donderslag bij heldere hemel.
En plots vallen de druppels,
Een niet te stoppen regen.
Niemand zag dit komen.
Niemand kon dit stoppen.
Het is gewoon zoals het is.
Langzaam zal het slijten.
Zal iedereen wennen,
Aan de gedachte.
Dat jij er niet meer bent,
Nooit meer zal zijn.
En toch,
Ben je niet helemaal weg.
Voor altijd in onze harten.
Rust zacht.
Dit gedicht schreef ik n.a.v. het overlijden van meneer (Maarten) van der steen, een docent van mij. Hij is een paar jaar daarvoor, diegene geweest die zei, dat ik in de les mijn oma mocht bellen. Ik ben de laatste geweest die mijn oma gesproken heeft. Hier ben ik hem nog altijd dankbaar voor.
Hij overleed door een auto-ongeluk. Op jonge leeftijd, in de vroege avond van 11 mei 2011 op weg naar zijn gezin.
Reactie plaatsen
Reacties
Ik dacht spontaan aan dierbaren die ik verloren had en kreeg een traantje in de ogen.
Mooi geschreven! Echt pakkend!
Mooi hoe je beschrijft dat iemand kan voortleven in het hart van de achterblijvers.
Wat een mooi gedicht! Gecondoleerd met het verlies van je docent.