Sinds ik weet dat ik autisme heb, probeer ik altijd te denken in termen dat ik meer ven dan mijn autisme. Aan autisme hebben zitten negatieve kanten, dat is zeker waar. Zo ben ik niet goed in staat om vriendschappen aan te gaan en heb ik moeite met het uiten en begrijpen van mijn emoties. Maar ik kan me ook als geen ander op iets richten als ik dit wil. Zo had ik de kans versneld af te studeren. En hoewel mensen zeiden dat het al knap was als ik, gezien de omstandigheden, mijn studie in de 3 jaar die ervoor stonden deed. Was ik gebrand op het halen van mijn studie in 2.5 jaar. Doordat ik mij hiertoe wilde zetten is me dit ook gelukt. Ik kon mijzelf hier goed toe zetten omdat dit mijn interesse had. Na deze studie heb ik nog een vervolgopleiding gedaan en ook hier heb ik, ondanks tegenslagen, mijn diploma gehaald. 

Voor ik wist dat ik autisme had, dacht ik dat ik iets fout deed. Ik hoorde er niet bij en hoe hard ik dit ook probeerde, ik kreeg het niet voor elkaar.  Ik zat niet goed in mijn vel. Werd gepest en wist me geen raad. Tot ik instortte. Ik kon niet meer en van de een op de andere dag werd alles git zwart. Ik wilde dit niet meer en kon niet meer vooruit. Ik genoot niet meer van het leven en wilde weg.