1. Versneld afstuderen

Mijn studieloopbaan is er een met flinke omwegen en dalen. Ik begon  in een havo/vwo brugklas. Het lukte, maar ik moest hard werken. Daarom werd het havo. Hier haalde ik in 2009 mijn diploma om door te stromen naar het hbo. Nu denk je misschien. Onderwijsassistent is toch mbo, na havo is dat toch makkelijk. Geen wonder dat ze versneld is afgestudeerd. Maar waar ik vandaan kwam, en de weg die ik moest bewandelen, zorgden ervoor dat dit alles behalve makkelijk was.

Hbo:Biologie en medisch laboratoriumonderzoek

Deze studie ging ik doen na mijn diploma. Het 1e jaar haalde ik goed en zelfs met een keelontsteking verscheen ik op temtamens en haalde ze. Ook het 2e jaar doorliep ik zonder problemen. Het 3e jaar ging echter fout. Ik moest een project proposal schrijven en dit werd afgekeurd. Ik zou onvoldoende kennis hebben en de basis missen. Ik kreeg 2 weken om het aan te passen. Maar in 2 weken een nieuw plan opstellen en mijn volledige kennis bijspijkeren die ik blijkbaar zou missen (hoe heb ik die eerste jaren dan met gemiddeld  een 7.5 gehaald?) Dat was redelijk onmogelijk. 

Ik besloot te stoppen met mn minor en wel nog lessen te volgen. Ook ging ik werken voor het studententeam.  Ik gaf voorlichting op middelbare scholen en deed andere werkzaamheden.

Ik merkte dat het plezier uit mijn studie was en besloot dat ik na dit jaar (mn 3e en op 1 na laatste jaar) zou stoppen. Ik ging de pabo doen. Ik was al toegelaten en kon daar het nieuwe jaar starten.

Pabo

Op de pabo begon het goed. Maar één van de dingen die je als juf moet kunnen is naar jezelf kijken. Reflecteren en spiegelen. Hierdoor kwam ik er meer en meer achter dat het niet zo goed, leuk en fijn was om mij te zijn. Mijn sociale wereld was klein. Ik werd al flinke tijd gepest (havo 2-5, hbo en nu op de pabo) en ik kon geen aansluiting vinden. Plots stortte ik in. Dit zorgde voor meer negatieve aandacht, want klasgenoten dachten dat t allemaal niet waar was. (Lang verhaal voor een andere keer) Toen ik niet op de toetsweek verscheen was iedereen opeens vol begrip. Maar dat was ook maar nep. Wat niet nep was, was dat ik door wilde en flink aan het vechten was. Mijn 1e jaar ging ik niet halen, maar misschien zou ik opnieuw kunnen beginnen. Dit werd afgewezen en ik ging op zoek naar een nieuwe mogelijkheid. 

Mbo onderwijsassistent 

Ik werd op 1 school afgewezen en een andere liet me wel een toelatingsonderzoek doen. Ik kreeg te horen dat het er wel in zat, maar nog niet naar buiten kwam. Vastberaden als ik was, gaf ik aan dat ik nog wel zou vertellen waarom, als ik maar de kans kreeg te bewijzen dat ik deze opleiding kon. ( Ik was net een paar maanden bezig met opklimmen uit het dal dat burn-out/depressie heet...)Die kans kreeg ik. 

In mijn 1e jaar viel ik weer buiten de groep. Ik was 21, zij 17. Ik had al enkele jaren een relatie, zij gingen net op stap. Ik studeerde hard, zij dachten dat t vanzelf ging. Zij zaten samen in de pauzes maar dit lukte mij niet.

Uiteindelijk kwam uit onderzoek eind jaar 1, begin jaar 2, naar buiten dat ik autisme had. Dingen werden verklaarbaar en ik kon stapjes gaan zetten. Ik had wat gesprekken voor ondersteuning en daar kreeg ik te horen dat ik maar universteit moest doen. Daar was het niet nodig samen te werken. Deze opleiding zou ik niet redden, omdat ik dat stuk niet kon. En als ik het al zou redden, dan zou dat niet binnen de gestelde 3 jaar zijn... ik moest en zou ze ongelijk geven. 

Versnellen

Aan het eind van jaar 2 diende ik een aanvraag tot versnellen in. Dit werd goedgekeurd en als enige van mijn jaar ging ik aan de slag. Ik schreef een scriptie, voerde onderzoek en opdrachten uit en maakte een musical met mijn leerlingen.  Ik werkte kei hard en ik haalde het. Mijn cijfers waren goed en mijn scriptie diende blijkbaar als een voorbeeldfunctie om aan klasgenoten uitleg te geven. Leuk en vervelend want ik werd nog meer een buitenbeentje.  Maar nog voor ik mijn diploma had, had ik al een baan. 

Ja, ik had het geflikt. Versneld afstuderen van een opleiding die qua niveau misschien gemakkelijk was, maar qua omstandigheden allerminst. En vooral... tegen iedereen in die zei dat het niet ging lukken.