Oudjaar voor vele een eind is van iets, of juist tijd voor een nieuw begin. Een dag vol tradities waar we hoe dan ook aan vast willen houden. Een dag vol vuurwerk, voornemens, oliebollen en terugkijken. En een dag die ik liever gewoon oversla. Net als nieuwjaarsdag trouwens.
Graag wil ik jullie een inkijkje geven in hoe ik deze 2 feestdagen ervaar. Als voorbeeld neem ik even dit jaar maar eigenlijk heeft ieder jaar dezelfde dingen die het lastig maken.
Ieder jaar gaan wij weer de "verplichte" familiebezoekjes af. Ik zet dat tussen aanhalingstekens omdat ze dat eigenlijk niet zijn. Maar doordat er een sociale verwachting is worden ze dat wel. En juist die sociale verwachting, is een van de dingen waardoor ik oudjaar graag zou willen overslaan.
#moetdat
Ieder jaar ben ik rond 12 uur niet de gezelligste, ondanks dat dit wel van mij verwacht wordt. Als de klok die "speciale" tijd nadert en iedereen de spanning op voelt lopen, zit ik al uren aan mn tax. De verlate bedtijd, het geknal heel de dag en alle verwachtingen die er zijn(of die ik mezelf opleg), zorgen ervoor dat ik flink overprikkeld ben.
En als dan het grote moment daar is duik ik het liefst onder een steen. Ik tel niet mee af van 10 naar 0, ik roep niet heel hard de beste wensen uit en dat gekus en geknuffel hoeft van mij ook echt niet. Dit jaar was het weer zo. En ik voel me dan best bezwaard.
Dit jaar
We waren voor het eerst na 8 jaar weer bij mn ouders voor oudjaar. Het gezin was voor het eerst in rijden weer compleet rond deze gebeurtenis. Na een zwaar jaar, waarin ik een tijd lang niets met mijn broertje te maken wilde hebben, was dit voor mijn moeder extra speciaal.
De avond begon met gezellig samen eten. Mama had flink gekookt en ondanks dat ik me niet goed voelde smaakte het goed. Ik heb zelfs 2x opgeschept. Daarna waren het de mannen die een film af wilde kijken. Dus ging mn moeder daarbij zitten. Ik zat niet zo in de film maar mn vriend vroeg me toch om ook bij de tv te komen. We moeten immers samen zijn....
Ik pakte een oliebol die op tafel stond en kreeg commentaar over dat ik met gegeten had. Okee foute zet dus.. de film kon mijn interesse niet pakken en al snel ging ik weer naar de tafel waar ik wat ging knutselen. (Ieder jaar neem ik een overlevingspakket mee.)
Spelletjes
Tegen 9 uur was het tijd voor een spelletje. De oudejaarsconference van Martijn koning viel niet in de smaak dus werden andere plannen uit de kast getrokken. Ik had 3 spellen meegenomen maar we gingen blijkbaar voor een spel dat mijn ouders al thuis hadden.
Het werd trivial pursuit, maar dan de versie van jaren en jaren terug. Toen ik voorstelde lekkers op tafel te zetten was het commentaar weer dat we niet heel de tijd aan het snacken zouden moeten zijn. We hadden immers net gegeten.... ondertussen stonden wel 22 oliebollen oud te worden en een schaaltje chocolaatjes te verpieteren.
Met het spel, de nodige frustraties en enkele akkefietjes, brachten we de komende uren door. Waar ik normaal een flinke algemene kennis heb, viel dat met dit spel niet mee. En op de een of andere manier kreeg ik ook vaak de wat lastiger vragen. Dus mijn vriend haalde mij zowaar in. Een gevoel van oneerlijkheid was geboren en ondanks dat ik best wel tegen mn verlies kan, kan ik dat alleen als het in mijn ogen eerlijk is... dat zat dus ook al niet mee.
Mijn telefoon is op dit soort avonden mn toevluchtsoord. Ik kan dan even ontsnappen, me verbazen over vanalles, diys bekijken of in dit geval de katten in de gaten houden via de camera die bij ons thuis stond. Echter werd dat afgekeurd. De telefoon was ongezellig en moest weg. Dat ik dit nog geen 2 speelrondes vol kon houden wekte bij anderen irritatie op.
Aftellen...
De laatste 20 minuten van 2019 raakt iedereen altijd in een rare stemming. Ze verheugen zich op het champagnemoment, de liedjes in de top 2000 worden langer en dramatischer en het vuurwerk moet al helemaal klaar staan.
10 minuten voor het einde van het jaar worden de flessen al open gemaakt en de bubbels ingeschonken. Er volgt een super mislukte selfie met de kerstboom op de achtergrond en terwijl ik op mijn telefoon de katten in de gaten houd, en in mijn hoofd wens dat ik bij hen kan zijn, telt de rest af en barst het feest los.
00:00
Mijn vriend geeft me een dikke knuffel. Die weet dat ik dit maar niets vind dus verwacht niet te veel van mij. Mijn broertje geef ik een hand en hij wil proosten dus tik ik met glas met kinderchampagne tegen het zijne. Mijn vader geeft me een knuf en zegt dat hij hoopt dat het een goed jaar wordt. Dat zouden we niet zeggen herinner ik hem dus hij stelt zn woorden bij. En mn moeder geeft me ook een knuf. Allen komen ze naar mij toe, want waar zij elkaar opzoeken en met hun glas in de hand staan, zit ik aan tafel. Glas voor me en telefoon in mn hand. Ik zie het vuurwerk in mijn woonplaats door de ramen op de camera. Ik zie de katten schikken en wil er voor ze zijn. Maar ik zit hier, 20 minuten bij ze vandaan.
Iedereen gaat naar buiten, iedereen behalve ik. Ik blijf bij de hond. Al die knallen... Het hoeft van mij niet. Met mijn hoofd kan ik er namelijk niet bij dat er voor 77 miljoen de lucht in geknald wordt vanavond (en de afgelopen dagen) en dat in dat bedrag nog niet eens de inkopen van over de grens niet meegenomen zijn.
Knallen
Iedere knal is er één te veel. En iedere flits laat me schrikken. De hond zit inmiddels bij mij op schoot en ik besluit dat we samen op de bank gaan zitten ipv de stoel. Dichter bij de tv, dichter bij de afleiding.
Als mijn vriend weer binnen komt is het wachten tot De ergste knallen over zijn en dan kunnen we naar huis. Binnen waren de knallen echter nog te doen. Zodra we buiten komen zijn ze niet meer gedempt door de muren of de muziek. Dus krimp ik bij elke knal ineen.
Eenmaal thuis is het wachten tot de knallen stoppen. Helaas zijn er bij ons in de buurt veel zwaardere knallen dus zit ik met koptelefoon op tv te kijken. Uiteindelijk zie ik het half 3/3 uur worden voordat ik me klaar kan maken voor bed. Weten dat er morgen weer een dag komt met handjes geven, zoenen, en iedereen de beste wensen wensen.
Kunnen we dit skippen?
Als je alles tot hier gelezen hebt dan snap je wel dat ik graag heel dit gedoe wil skippen. De laatste jaren denk ik steeds vaker: " kunnen we het skippen?"
Ik bedenk me hoe fijn ik het zou vinden om gewoon thuis te zitten met m'n vriend. Samen eten, een spelletje doen en dan op de normale tijd naar bed.
Of samen naar een huisje in een vuurwerkvrij gebied. Maar dan wel met de katten, want hoewel ze overdag de knallen oké vinden, schieten die 's avonds gestresseerd onder de bank.
Daarom zou ik het totaal niet erg vinden om vuurwerkshows te hebben ipv consumenten vuurwerk. Voor mij is dat rustiger en ook voor de dieren. Maar ik denk dat het nog flink lang duurt tot dit echt ingevoerd wordt. Tot die tijd ga ik proberen om voor mijzelf een goede balans te vinden. En misschien het "verplichte" uit alle familiebezoekjes halen, door alleen te gaan naar wat ik belangrijk vind en waar ik me goed bij voel.
Reactie plaatsen
Reacties
Oh zo ook herkenbaar. Ik vind het ook een hoop poeha. Ieder jaar lees je steeds meer ongeregeldheden. Geweld. Dierenleed. Ik probeer altijd een dapper gezicht op te zetten, maar van mij hoeft het ook allemaal niet zo.
het is duidelijk uit je verhaa dat je je doodongelukkig voelt in zulke omstandigheden. mag je niet gewoon zeggen: jongens dit is niks voor mij, ik duik om 10.00 uur met oordoppen m'n bedje in??
Dat had ik inderdaad graag gedaan. Maar mn vriend wilde oudjaar met mij vieren en dat werd hem dus niet
Van mij hoeft dat gedoe ook niet zo, en ik 'skip' het dan ook. Ik ga op tijd naar bed, zodat ik het nieuwe jaar de dag erna goed kan beginnen.
Ik vind dit zo herkenbaar gelukkig vieren we het nou al jaren lekker thuis mijn zoontje ik mijn vriend en 2 poezen beesten. Lekker gourmetten spelletje of tv erbij. Om 12.00 gaan de mannen naar buiten ik loop altijd 10 min mee de tuin in en ga daarna naar bed terwijl mijn zoon en vriend lekker vuurwerk afsteken.