Mijn worsteling [1]

Gepubliceerd op 24 februari 2020 om 07:16

Vroeger leerden mijn ouders mij altijd dat het beter was om dingen te voorkomen dan om ze te moeten laten genezen. Een sporter weet dat ook heel goed. Je wil liever geen blessures want genezen duurt vaak lang, dus doe je vooraf een warming-up. Echter weet ik nu, nu ik in een depressie zit, dat het Nederlandse zorgsysteem hier totaal anders over denkt.

Toen ik een tijdje terug aangaf dat ik het hoofd niet meer boven water kon houden, werd dat in eerste instantie door de dokter gezien als een gewone somberheid. Ik mocht maximaal 2 dagen op bed blijven liggen en moest daarna weer aan de slag. Ook moest ik dingen gaan doen die ik leuk vond. Dan zou de energie en een goed humeur vanzelf wel weer volgen. ( gedicht twijfel)

Vertekend beeld

Waar die huisarts geen rekening mee hield was het feit dat ik autisme heb. Door mijn autisme kan ik dingen met minder mimiek/intonatie zeggen en durf ik niet snel mijn gevoelens echt te laten zien bij “vreemde” mensen. Ik kan dus zonder moeite mijn verhaal vertellen alsof ik er niet zelf bij betrokken ben. Hierdoor kunnen hulpverleners zonder kennis van autisme of die mij niet goed kennen een verkeerd beeld overhouden aan hoe het echt met mij gaat.

Mijn behandelaar prikte er doorheen en zorgde er meteen voor dat er dingen geregeld werden. Nog diezelfde dag kon ik bij de psychiater terecht om medicatie te krijgen. Op die manier kon er gekeken worden of dat afdoende zou helpen voor mij. De medicatie was ook op dat moment de enige stap want in de Nederlandse zorg geldt: Als iemand suïcidaal is maar geen plannen heeft of acties uitvoert, dan is er geen opname mogelijk.

Dit voelde zo gemeen en oneerlijk. Maar het is de regel dus daar heb ik maar mee om te gaan. Ik voelde me zo rot dat ik het wel wilde proberen. Dus met een recept gingen we naar de apotheek en vervolgens met medicijnen naar huis.

Het gevaar van medicijnen

De medicijnen nam ik keurig op de afgesproken tijden in. Echter voelde ik mij aan het eind van de week een stuk slechter. Ik voelde me alsof ik gevangen zat ik mijn eigen lichaam. Ik kreeg alles mee maar kon moeilijk/met flinke vertraging reageren. Het was eng om dit zo mee te maken en ik wist niet waar het vandaan kwam.

Mijn behandelaar besloot navraag te doen en kwam erachter dat dit door de medicijnen veroorzaakt kon worden. En zo kwamen we achter het gevaar van deze medicijnen en van vele medicijnen in deze tak. De eerste 4 tot 6 weken kan je je er slechter door voelen. Dus medicijnen die je moeten helpen, zorgen er eerst voor dat je je mogelijk nog beroerder voelt. In mijn geval was dit het opgesloten zitten in mijzelf. Ik voelde me hulpeloos, bang en onbegrepen. Maar daar was op dat moment weinig aan te doen.

Als het niet meer gaat…

Na 3 weken medicatie gehad te hebben, gaf ik aan dat het zo thuis niet langer ging. Echter had ik het sterke stuk van mijn karakter nog dat me overeind hield. Ik was in staat om te blijven vechten hoe rot ik me ook voelde. Wel waren er dagen dat ik leek te verliezen van mijzelf. Op deze dagen werd pijnlijk duidelijk hoe slecht het echt mij me ging. Maar zolang ik dan een hulplijn had en mijn vriend op tijd bij me was ging het nog.

Tijdens het gesprek dat ik die week had met mijn psychiater zei ze: “Als het echt niet meer gaat…”. Maar wie kon er zeggen dat het echt niet meer ging? Ik was mijzelf niet meer, ik durfde niet alleen thuis te zijn en ik deed inmiddels aan zelfbeschadiging. Dit moesten toch haast wel tekenen zijn die aangaven dat het echt niet meer ging. Ik sprak dit uit, evenals de angst dat zowel mijn vriend en ik in zouden storten als ik nog veel langer thuisbleef. En vanaf toen ging de zoektocht naar hulp in een sneltreinvaart.

Confronterende nee

Die avond kon er niets meer geregeld worden, maar de dag erop zou voor de hulpverleners volop in het teken staan van bellen naar diverse instanties en voor mij zat er niets anders op dan wachten. Als eerste op het lijstje van de hulpverleners stond de PAAZ. Dit is een psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis. De twee afdelingen in de regio gaven aan dat ze mij niet op wilde nemen. En de reden hierachter was heel confronterend. Er werd namelijk aangegeven dat ze geen specialisatie hadden in autisme. En dat ze vreesden mij niet de juiste zorg te kunnen geven.

Dit was heel confronterend voor mij omdat ik van mening was dat nu niet mijn autisme maar mijn depressie/psychische gesteldheid de prioriteit was. En in mijn ogen hadden mensen die psychisch in de knel zaten en mensen met autisme één dit gemeen. Ze willen beide structuur en duidelijkheid.  In mijn ogen was er geen verdere kennis nodig. De eerste dag van bellen en afwachten ging voorbij en voor mij ontstond het gevoel alsof ik nergens welkom was.  Hoe ik ook riep en schreeuwde, niemand zag de ernst. 

HIC

De volgende dag had ik een gesprek met de psycholoog. Wat een standaard afspraak van een half uur tot 45 minuten had moeten zijn werd een gesprek van 2 uur. Afspraken werden verschoven en alles werd op alles gezet om een plek te vinden waar ik opgevangen kon worden. Mijn vriend en ik gingen na 2 uur naar huis. Thuis moesten we even uitrusten en dan zouden we die middag meer horen. al snel ging de telefoon met het nieuws dat we een gesprek hadden met de crisidienst. Het was nog geen gegarandeerde plek maar het was een eerste stap. 

Het gesprek leek niet te lopen zoals zou moeten. IK had weer het gevoel dat men niet snapte hoe klote ik me voelde. Maar plots zeiden de twee artsen waar we het gesprek mee hadden dat ze iets gingen regelen. Ze probeerde zelf nogmaals de PAAZ met als hoofdreden mijn eigen veiligheid en niet mijn autisme. Echter was dit nog steeds niet mogelijk. Daarna gingen ze overleggen met de psychiater van de HIC (High Intensive Care), misschien dat het zou helpen als zij er in persoon bij waren. 

De HIC is de afdeling voor mensen in acute crisis. Het is meestal geen rustige afdeling en zou niet ideaal voor mij zijn. Maar een andere oplossing was er voor nu niet. Uiteindelijk werden er afspraken gemaakt dat ik op deze afdeling 6 dagen kon verblijven. Niet ideaal, niet volledig helpend want behandeling was er niet, maar het enige wat nu kon. Zo zou ik rust kunnen pakken en kon ondertussen verder gezocht worden. 

Mijn verblijf op de HIC beschreef ik al eerder. Je leest er hier meer over.

Wordt vervolgd

Reactie plaatsen

Reacties

Marjan de koning
4 jaar geleden

Weer een prachtige verwoording van je gedachten, gevoelens. Je lijf en hoofd. Je autisme en depressie!
Hoop dat je deze verhalen over een poos terug kan lezen als zijnde dikke verleden tijd!