Iets meer dan een jaar geleden schreef ik een blog over of ik wel of niet moeder wilde worden. Een blog dat door vele gelezen is en waar ook veel reacties op kwamen. Een kleine week geleden vertelde een kennis van mij dat hun traject om kinderen te krijgen door heel de corona crisis is stopgezet. Dit raakte iets bij mij. Vooral omdat ik er later met mijn vriend weer over sprak en hij echt wel kinderen wil.
Kleine samenvatting
Ik wilde toen, en nu nog steeds, graag kinderen. Maar de vraag of dat verstandig is blijft. Want ik zal altijd mijn autisme houden, Ik ben nog steeds niet aan het werk, zit nog midden in mijn depressie/burn-out en mijn vriend en ik zijn allebei vatbaar voor burn-outs.
Onze situatie is dus verre van gezond voor het hebben van kinderen. En toch speelt het een rol in onze relatie.
Leeftijd
Voorheen zei ik altijd dat ik rond mijn 28 wilde beginnen aan kinderen zodat ik rond mijn 30e een kind zou hebben. Inmiddels ben ik al enkele maanden 28 maar kinderen, daar wil ik nog even niet aan denken. Ik zit in de schulden, heb een depressie/burn-out en mijn leven is verre van stabiel.
Mijn vriend is nu 29 en hoewel hij ook nog niet bezig is met het denken aan het krijgen van kinderen zei hij laatst wel iets wat mij pijn deed. Want hoeveel ik ook van hem houd, ik weet niet of ik hem kan geven wat hij wil
Kinderen krijgen
Toen ik hem laatst zei dat ik een jaar terug een blog geschreven had over dit onderwerp, liet mijn vriend me weten dat hij wel op den duur kinderen hoopt te krijgen. Hij is ervan overtuigd dat we uit dit dal komen en dat we dan samen kinderen zullen krijgen.
En terwijl zijn overtuiging toeneemt, neemt de mijne af. Want ik zit in een situatie die zich herhaald. 7 jaar geleden zat ik hierin, 3 jaar geleden ook en nu dus weer. Ik weet dat kinderen veel prikkels met zich meebrengen en dat je ze niet zomaar een paar dagen rustig kan houden. En om eerlijk te zijn weet ik niet of ik dit met mijn autisme wel aan kan.
Mijn gezondheid laat ook ten wensen over als het gaat om gezond zijn voor het krijgen van kinderen. En zolang ik aan de medicijnen zit lijkt het me sowieso niet verstandig.
Pijn
Dat mijn vriend dus een toekomst ziet met mij en kinderen vind ik ergens heel fijn om te weten. Maar het doet me ook pijn. Als ik nu rationeel denk is kinderen hebben nog steeds verre van ideaal voor ons. En ik wil hem daar niet mee kwetsen. Ik kan al niet voor mijzelf zorgen in deze tijden, als ik dan ook de zorg voor kinderen zou hebben.... Ik moet er niet aan denken.
Doordat ik al enkele weken intern heb gezeten dit jaar is mijn kijk op kinderen krijgen nog slechter geworden. Want ik wil mijn kinderen het niet aandoen dat ze opgroeien met een moeder die om de zoveel tijd naar een instelling moet. Dit lijkt me verre van gezond voor hen.
Praten
Ik zal dus binnenkort een goed gesprek aan moeten gaan met mijn vriend. Een gesprek wat ook moeilijk zal zijn. We hoeven het niet meteen eens te worden over of we wel of een kinderen willen. Maar we moeten wel weten hoe we er beide in staan.
Hier zie ik best wel tegen op want ik wil hem niet kwetsen. Maar ik wil wel mijn zorgen uiten over hoe slim het voor ons is om kinderen te willen. Mocht het gesprek geweest zijn dan zal ik wel weer een update schrijven.
Reactie plaatsen
Reacties