In een vorig blog vertelde ik jullie al dat ik een burn-out en depressie heb. Op dat moment zat ik op de HIC(High Intensive Care) en was ik een begin aan het maken met herstel. Omdat de HIC geen plek is waar velen ooit komen, zal ik jullie in dit blog over mijn tijd op de HIC vertellen. Wel zeg ik vooraf dat dit blog triggers kan bevatten/bevat.
HIC
De HIC is de crisisopvang van de GGZE . Hier kan het dus heel onrustig zijn want mensen die in crisis zijn kunnen onverwachte dingen doen. De eerste dagen was ik nog veel met thuis bezig. Ik had nog geen rust en was bang om alleen te zijn. Maar op den duur kwam de rust een beetje.
Mijn verblijf werd met 5 dagen verlengd en ik liet meer en meer mijn tranen de vrije loop. Ergens was dit ook getriggerd door de suïcide van een mede cliënt. Dit kwam bij mij binnen op een manier die mij hielp te verwerken en hielp om open te zijn.
Zelfbeschadiging
Met de tranen kwam ook de zelfbeschadiging. Iets waarover ik me zeer schuldig voelde. Want ik wist dat dit niet mooi was, ik wist dat ik hiermee mensen kwetste en toch deed ik het. Achteraf vertelde ik het wel altijd aan de begeleiding. En zij pakten dit altijd goed op. Terwijl ik dan boos op mijzelf was en zat te balen, zeiden zij dat ze het snapte en niet boos waren. Automutilatie (zelfbeschadiging) werkte voor mij op dat moment als enige om mijn hoofd rustig te krijgen. En helaas is het verslavend, want als het één keer helpt om verlichting te geven, dan wil je meer. Mijn hoofd leek op die momenten echt te ontploffen. En ik had geen andere optie van verlichting dan automutilatie. Maar wat voelde ik me achteraf altijd stom.
Op de plaatjes zie je hoe het voelt in mijn hoofd. Normaal kost het wel tijd om dingen te verwerken maar komt alles binnen en wordt het in blokjes in de juiste rij gezet. Door de depressie/burn-out voelde het alsof alles door elkaar zat. sommige dingen werden gedempt dus kwamen minder binnen en andere dingen kwamen juist extra hard/heftig binnen. en als de spanning dan op gelopen was dan was het een en al chaos en voelde het alsof alles mijn hoofd uit elkaar wilde drukken.
Ik moest dag in dag uit vechten om mijzelf niets te doen en zat daarom in het begin ook vaak in de gezamenlijke ruimte. Hier kreeg ik alle hectiek mee maar voelde ik me.veiliger dan op m'n kamer. Er waren mensen en die mensen hielden mij mee in de gaten. Mijn dag bestond uit kleuren, puzzelen, schrijven en dan begon het weer
opnieuw. Dag in dag uit herhaalde ik deze activiteiten.
Therapie
We hadden ook therapie momenten. Zo waren creatief, levensthema,sport en yoga/Zumba. Ik probeerde ze mee te doen. Creatief, hoe passend ook bij mij, was een hele moeilijke uitdaging. In het lokaal waren mensen ook aan het knippen, zagen en met ander scherp gereedschap bezig. De eerste keer dat ik mee ging stond ik binnen 10 minuten weer buiten. Het ging niet. De triggers waren te veel. Uiteindelijk is het me 1x gelukt te kleien. Met veel moeite en soms ook weer momenten van paniek. Maar het was gelukt.
Levensthema vond ik fijn. We konden praten over wat ons bezig hield en werden hierin gehoord en begeleid. Veelal gebeurde deze gesprekken aan de hand van afbeeldingen of kaartjes. Het was een fijne sfeer en alles bleef binnen die groep dus daar ga ik verder ook niets over zeggen.
Sport En Zumba zorgde voor ontspanning. Ik kon even mijzelf uitleven en stond met sport dan ook vaak met een bal kei hard tegen de muur te gooien. Alle spanning probeerde ik er dan uit te gooien. Mijn conditie is bagger dus dat lukte niet altijd even goed. Maar als het hielp, ook al was het maar een beetje, dan hielp het.
Yoga was lastig. Hoe hard ik het ook probeerde, de momenten van rustig liggen en dan even aan niets denken, waren de momenten dat mijn hoofd overspoeld werd met gedachtes. Ze kwamen als een vloedgolf binnen en hadden weer tranen tot gevolg.
Het hielp om wat druk van de spreekwoordelijke ketel te halen. Dat wel, maar prettig was het niet.
Naar huis
Uiteindelijk heb ik 11 dagen op de HIC gezeten. Het was genoeg om mijn medicijnen z'n werk te laten doen op een manier die mijn gedachtes wat tot rust bracht. Het naar huis gaan was spannend want ik zou weer veel alleen zijn. Dit werd opgevangen door IHT en mijn ambulante begeleiding. Het was tijd voor de volgende stap. Maar daarover vertel ik later meer.
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi dat je je ervaringen opschrijft en ons zo een kijkje geeft in het leven. Ik heb jaren geleden kort gewerkt op een soort vergelijkbare plek. Ik vond dat daar te weinig gedaan werd en vind het goed om te lezen dat er hier verschillende therapie mogelijkheden waren.
https://lodiblogt.nl
ik vind je een bikkel dat je hierover schrijft <3 en ik hoop dat het thuis beetje bij beetje beter met je zal gaan ;)
https://lafamiliab.nl/
Fijn dat je weer thuis bent. Ik hoop dat het een stuk beter met je gaat!
wat een verdriet en wat dapper van je dat je zo knokt om er weer bovenop te komen
Fijn weer thuis, en hopelijk gaat het nu beter. Fijn weekend
Ik ben hier inderdaad totaal niet mee bekend, maar vind het vooral knap dat je hier zo open over je ervaringen schrijft. Je zult hier ongetwijfeld anderen mee kunnen helpen.
Heftig joh! Wel goed dat dit bestaat, wist ik niet eens!
Respect dat je hier zo open over bent. En het klinkt gek, maar volgens mij had ik het al eerder aangegeven: van je afschrijven kan ook fijn zijn. Fijn dat je goede begeleiding hebt. Ook fijn dat je weer thuis bent. Stapje voor je stapje... rustig aan! Je kan het! Sterkte meid.
Wat dapper van je! Fijn dat je weer thuis bent.
Wat heftig om te lezen. Super knap van je dat je hier zo openlijk over schrijft. Respect! Denk dat je hier veel mensen mee kunt helpen. Heel veel succes en sterkte met het vervolgtraject.
Knap dat je hiervoor schrijft. Ik hoop dat je je intussen al veel beter voelt
Wat heb ik veel respect voor je dat je daar zo open over schrijft! Ik hoop dat het ondertussen beter met je gaat!
Mogelijk kun je de levensthena thuis wel verwoorden of wegschrijven. Dat hoeft hier niet maar mogelijk thuis weer handvatten voor jou!
Goed bezig jij!