Het hebben van autisme betekend dat je anders bent.en anders zijn is iets wat ik nooit graag gewild heb. Maar alsnje dat nu eenmaal bent... hoe ga je daar dan mee om.
Sinds bij mij het besef komt dat ik anders ben, ben ik meer aan het worstelen met mijzelf. Want ik wilde nooit anders zijn en moet nu accepteren dat ik dat weldegelijk ben.
En daar zit het moeilijke deel. Want ik kan dat wel redeneren maar voelen, dat is lastig. En zolang ik het niet voel blijf ik boos op mijzelf als iets niet lukt zoals ik het gewenst had.
Ik moet eigenlijk een rouw periode door. Maar een van de delen van rouwen is accepteren. En ik ben daar nog niet aan toe.
Ik ben nogdagelijks in gevecht met mijzelf. Ik baal dat de basis dingen niet lukken. Maar dat is het juist. Ik ben nog te veel bezig met mijn beeld naar de buiten wereld. Het beeld van een goed functionerende jongvolwassenen. Dat de basis djngen niet lukken is daardoor in mijn ogen stom en dom.
Welke basis dingen bedoel ik...
Het voor mijzelf zorgen lukt niet. Ik heb moeite om zelf te zorgen dat ik douch of mijn tanden poets. Ik moet hier extra over nadenken en vooral in tijden dat mijn hoofd vol zit is dit nu te een stap te ver.
Maar ook in het huishouden lukken dingen niet. Dingen die "normale" mensen wel kunnen. Het zorgt ervoordat ik boos word op mijzelf. Want ik wil ergens diep van binnen nog gewoon normaal zijn.
Dus als weereens iets niet lukt dan wordt ik boos. Ik uit dit meestal naar mijn vriend maar ik ben dan vooral boos opmijzelf. Want het lukt mee weereens niet en dat voelt als falen. Ik baal dan gigantisch en heb geen idee hoe ik dit moet accepteren.
Accepteren dat je iets niet kan. Terwijl je het graag wel wil kunnen is lastig. Accepteren dat je iets niet (meer)kan wat je normaal wel deed, dat is hele andere koek.
En dat is wat ik nu moet leren. Stapje voor stapje, beetje hij beetje.
Reactie plaatsen
Reacties