Het dal dat depressie heet

De rand van het dal

Je moet een depressie denk ik zien als een dal. In het begin merk je dat het moeilijk is om je energiek en blij te voelen. Je zakt wat naar beneden maar kan nog wel zien wat die lichtpuntjes zijn. Je heb dagen dat het nog best goed gaat, maar ook dagen waarop het allemaal even te veel is. Gewoon dagen dat je wat somberder bent. Je probeert ze naast je neer te leggen. Iedereen heeft ze weleens.

Afzakken

Na verloop van tijd zak je verder en verder. Het kost te veel energie om die "leuke" dingen nog te doen en te zien. En je haalt er daardoor steeds minder voldoening uit. Dingen die eerst je hobby waren, doe je niet meer omdat het je niets oplevert. En de lichtpuntjes zijn steeds moeilijker te zien.

Je hebt inmiddels, waarschijnlijk, al door dat je een probleem hebt. Maar het aan anderen vertellen, dat is een lastige stap. Want het is toch raar dat het je niet lukt om je tanden te poetsen en voor jezelf te zorgen. Misschien schaam je je er zelfs voor. 

Je bent echter nog steeds niet op het diepste punt van het dal. Het is eerder zo dat je nog ergens om 1/3 van de rand af bent. De kans is dat de huisarts dit nog af doet als:

 "Je bent gewoon iets somberder. Je mag even in bed blijven liggen maar moet over 2 dagen toch echt weer aan de slag. Blijf gewoon de dingen doen die je moet doen en dan komt het wel weer goed."

Misschien neem je dit advies wel aan en probeer je het. En misschien word je juist boos. Want je voelt je onbegrepen. Hoe dan ook, het kan zijn dat dit advies je helpt. Je komt weer uit je dal en klimt omhoog. Maar het kan ook zijn dat het niet lukt. Dat je door dit advies gaat twijfelen aan jezelf en dat je steeds verder weg zakt.

Hopelijk heb je hier al hulp gezocht en ook gevonden. Maar het kan ook zijn dat je je teveel schaamt en dus eerst nog dieper zakt. Weet dat er altijd plekken zijn waar je om hulp kan vragen. En weet dat je niet alleen of anders bent. Er zijn veel mensen die dit meemaken.

Steile helling

Je bent inmiddels op 2/3 van de rand af. De helling wordt steiler en terug naar boven gaan wordt steeds lastiger. Je begint de controle te verliezen en zoekt naar houvast. Gewoon de dingen blijven doen die je altijd deed. Dan komt het goed. Houd je jezelf voor.

Maar steeds vaker krijg je ook gedachtes en vragen in je hoofd. Gedachtes en vragen die je bang maken.

• Wat heeft het nog voor zin?
• Komt het ooit nog goed?
• Ik wil dit niet meer.
• Ik kan dit niet meer.
• Als het zo moet, dan hoeft het niet meer.

Deze gedachtes zijn eng. In het begin zijn ze nog makkelijker naast je neer te leggen. Maar de kans is groot dat ze je blijven overvallen en op den duur overheersend worden. Hoe eng deze gedachtes ook zijn. Ze zijn heel normaal en horen eigenlijk wel bij de depressie. 

Het grote nadeel van deze gedachtes is dat ze je mee die diepte in trekken. En de toch al steile helling van het dal, wordt opeens nog een stuk steiler en moeilijker te beklimmen.

Want dat is het. Als iemand suicidaal is is het vaak niet zo dat hij/zij echt dood wil. Maar hij/zij ziet het niet meer zitten zoals het nu gaat. Rust is een verlangen waar ze naar op zoek zijn en de enige manier om dat echt te krijgen lijkt dan de dood.

Begrijpelijk

Dat dit als enige optie wordt gezien is voor velen vaak niet te begrijpen. Mensen vinden het egoistisch en snappen het niet. Dat is een begrijpelijke reactie want voor mensen die niet in dit dal gezeten hebben is het niet te begrijpen dat iemand deze keuze maakt.

Maar als je zelf in dit dal gezeten hebt dan is het een hele begrijpelijke keuze. Het is extreem zwaar om iedere dag te moeten vechten. Het kost enorm veel energie en die energie raakt op den duur op. Iedere dag voel je dat de gedachtes aan het winnen zijn. Het voelt als een oorverdovend geschreeuw waar je niet van weg kan gaan. Een enorme drukte in je hoofd. Tel daarbij het gevoel op dat je er alleen voor staat en dan is deze keuze zo gek niet meer.