Het lijkt de laatste tijd wel alsof mijn leven er alles aan doet om van mij af te zijn. En ik moet blij zijn dat mijn beschermengel het niet erg vindt om overuren te maken. Ze blijft me keer op keer redden en keer op keer heb ik veel meer geluk dan je zou denken.
De val
Op zondag 15 september viel ik van de trap. Het waren een stuk of 6 a 7 treden en wonder boven wonder was ik “oké”. De leuning van de trap had ik in mijn val van de muur getrokken. Mijn teennagel had ik gescheurd en ik zat onder de blauwe plekken. Wat er gebeurd was? Geen idee. Dat heeft mijn hoofd geschrapt. Wat ik weet is dat ik op de grond lag en schreeuwde. Mijn vriend kwam kijken en het 1e wat ik zei was dat het me speet dat ik de trap gemold had. Dit maakte hem natuurlijk totaal niet uit. Hij wilde weten hoe het met mij ging.
Fysieke schade
Ik had pijn maar verder viel het echt heel erg mee. In de 2 weken die volgde had ik wel flinke spierpijn. Vooral de 1e week was zwaar. Op dag 1 gaat het nog maar op dag 3 of 4 is het heel erg. Ik kon niet meer goed opstaan en alles deed pijn. In de 2e week ( 9 dagen na de val) wilde ik eigenwijs zijn en een stuk fietsen. De eerste paar minuten ging dat goed. Maar daarna werd het moeilijker en moeilijker. Ik kreeg pijn en toen ik op mijn eindbestemming was na 20 minuten moest ik echt even bijkomen. Mijn lichaam floot me terug want ik wilde te snel te veel. Hierdoor heb ik ook die 2e week veel rust moeten pakken.
Mentale schade
Maar mentaal ging het slechter. Ik bleef tobben over wat er gebeurt kon zijn. Hoe had ik van die trap kunnen vallen die ik al 2.5 jaar lang op en af loop? Waarom was de leuning kapot gegaan? En hoe was ik in hemelsnaam gevallen. Ook voelde ik me bang iedere keer dat ik van de trap naar beneden liep. Mijn hartslag ging omhoog en ik kreeg klamme handen. En ik baalde dat dit mij weer moest gebeuren. Ik ga mijzelf de schuld en kreeg maar niet de rust gevonden.
Beschermen of verstijven
Mijn fysiotherapeut hielp mij begrijpen dat je lichaam bij een ongeval twee reacties kan hebben. Het kan verstijven/schrikken en beschermen. Als ik verstijfd was had ik veel meer kans gehad dat ik dingen gebroken had. Mijn ene arm, die de leuning pakte, verstijfde. Maar de rest van mijn lichaam ging in de bescherm stand. Het kromp ineen een heeft mij zo beschermd. Ook heeft het mijn arm daarin meegetrokken. Mogelijk ben ik met rechts tegen de trap geknald en had ik ook daarom daar de meeste pijn en blauwe plekken. Maar het me echt herinneren… Nee dat lukt niet. Ik ben echter wel blij dat mijn lichaam mij beschermd heeft.
Het ongeval
Op 4 oktober ging het echter weer mis. En niet zo’n beetje ook. Het was een druilerige dag. Ik had mijn vriend naar het werk gebracht zodat ik die dag een auto had. Ik moest immers nog melk voor mijn kittens halen. Ik weet nog dat ik invoegde op de kennedylaan en ook dat ik de boom passeerde waar ooit iemand tegenaan was gereden en verongelukt was. Het volgende dat ik weet is dat mijn auto grip verloor… dat ik de knal meemaakte… dat ik stil stond en me beseft dat ik rook zag… dat ik de deur niet goed open kreeg. De rest… Mijn hoofd was weer zo lief om dat te wissen.
Lieve mensen
Ik stond op de invoegbocht naar de snelweg. Adviessnelheid 50 maar men rijdt er vaak veel harder. Het was 9 uur en dus midden in de spits en het regende. De rook die ik zag bleek van mijn airbag te zijn. Die was er aan de zijkant uitgekomen. Thank God! Maarja, daar stond ik dan. De paniek nam toe en ik was helemaal alleen. Gelukkig stopte een busje naast me en een vriendelijke man begon te helpen. Hij kreeg de deur verder open en probeerde te helpen. Ook stopte een mevrouw. Zij zette haar auto achter de mijne met haar waarschuwingslichten aan.
Deze vrouw bleek een verpleegkundige te zijn. Ze hielp me uit de auto en liet me een stukje lopen. Daarna zette ze me toch weer terug omdat het regende en ik in een t-shirt stond. Ik heb immers niet vaak een jas aan omdat ik het nooit koud heb. De man had inmiddels 112 gebeld en was daarmee aan de telefoon. Ik wilde mijn vriend bellen. Hij kent mij en nog fijner hij kent mijn autisme. Maar toen ik hem aan de lijn had hoorde hij niet veel. Hij hoorde gehuil, geraas van verkeer en af en toe een woord van mij. Ik moest vragen van de mevrouw beantwoorden dus hing weer op. Wat moet dit eng voor hem geweest zijn, hij wist immers dat ik nog niet thuis kon zijn.
De vrouw heeft hem later gebeld om te vertellen wat er gebeurd was. En dat met mij, naar omstandigheden, alles goed was. Ik was zelf in shock. De vrouw heeft mij gekalmeerd en omdat ik het koud kreeg heeft de man zijn jas geleend om die om mij heen te hangen. Ik voelde dat ik moe werd en dat mijn ogen zwaar werden. Ik wilde gaan slapen maar de vrouw bleef tegen me praten en zei dat ik wakker moest blijven.
De ambulance
Toen de ambulance kwam heb ik de man zijn jas teruggegeven en is hij gegaan. Ik heb er op dat moment totaal niet aan gedacht hem te bedanken en hoop nu dat ik alsnog de mogelijkheid heb. Ik meen mij te herinneren dat de man een busje van DPD bestuurde dus ben ik daar rond gaan vragen. Tot nu toe heeft dat helaas nog niets opgeleverd. De vrouw heeft me aan de medewerkers van de ambulance overgedragen en is toen ook haar weg gaan vervolgen. Ook haar heb ik niet bedankt. En ook naar haar ben ik dus nog op zoek.
In de ambulance hebben ze me nagekeken en bleek dat ik niet mee naar het ziekenhuis hoefde. Ik had mogelijk wat kneuzingen maar verder was het niet ernstig. Mijn hoofdpijn hoorde erbij en door de stress was mijn bloeddruk wat hoger. Ze gingen me daarom overdragen aan de politie, want die was inmiddels ook op locatie.
Het was heel raar om over de weg te lopen. Verkeer “raasde” met aangepaste snelheid voorbij en ik zag delen van mijn auto bij de vangrail en over de hele weg liggen.
Politie
In de politiewagen heeft de agent mijn vriend verder verteld wat de volgende stappen waren en hoe ik thuis zou komen. Ik had immers geen auto meer en was niet echt in staat naar huis te komen op eigen kracht. De andere agent heeft mijn spullen uit de auto gehaald. Mijn portemonnee en sleutels (van de laatste wist ik niet eens meer dat ik ze bij had.) Toen is agent 1 gaan helpen bij de sleper en agent 2 is de gegevens van de auto gaan noteren.
De agenten hebben me naar de wagen van de sleper gebracht waar inmiddels de auto op getakeld was. IK mocht in de sleepwagen instappen en die meneer heeft mij thuisgebracht. Bij thuiskomst heeft hij me uit de wagen geholpen. En gewacht tot ik mijn huis binnen ging. Vervolgens heeft die meneer de auto naar een opslag gebracht. En ik… Ik stortte in.
Waas
De rest van de dag is enigszins een waas. Mijn vriend is door een collega naar huis gebracht en is me gaan troosten. Mijn moeder is gekomen en we hebben haar weer naar huis gebracht zodat we voor nu haar auto hebben. Ik heb DPD gebeld en veel op de bank gelegen.
Gedurende de dag kwam de pijn meer en meer opzetten en zijn we dus nog naar de huisarts gegaan. Die zei dat de adrenaline uit mijn lijf aan het gaan was en ik dus alle pijn meer zou gaan voelen. Ook zei ze dat het heel normaal is dat je niet alles meer weet. Je lichaam gaat in een overlevingsstand en kan het dan niet opslaan. Het besteedt liever de tijd en energie aan het beschermen van jou, dan aan het herinneren wat er gebeurt.
Nasleep
Het nadeel is dat je dit niet even achter je kan laten. Gedurende de 1e dag heb ik moeilijke momenten gehad. En 10 uur na het ongeval kwam echt alle emotie los. Mijn vriend heeft me in bad gedaan om mijn spieren de warmte en rust te geven en om 22 uur ben ik gaan slapen. Of in ieder geval... ik probeerde het. Ik durfde het niet, want als ik mijn ogen sloot kwamen beelden voorbij en nam mijn onrust toe. Om 24 uur sliep ik nog niet.
Ik heb die nacht slecht geslapen en de dag erop had ik meer en meer pijn. Mijn heup, mijn been, mijn rug en nek en mijn ribben deden pijn. Het hoort erbij maar fijn is het niet. Nogmaals, ik heb ontzettend veel geluk gehad en mag mijn beschermengel bedanken.
Weer de weg op
Als dan alles een plekje krijgt wordt het ook weer tijd de weg op te gaan. Ik kan jullie vertellen dat ik dat doodeng vind. Ik moet weer controle krijgen over het voertuig waar ik controle verloor. We gaan oefenen als mijn lichaam het kan en als het droog is. Even de regen factor weglaten om het zo makkelijker te maken.
Uiteindelijk zal ik weer gewoon moeten rijden. En ik moet geen weken wachten met dit weer te proberen. Maar eng is het wel. Er zijn veel momenten eng trouwens. Het bij mijn moeder in de auto zitten en de snelweg weer op gaan een paar uur na het ongeluk. Het naast mijn vriend op de bijrijdersstoel zitten en langs de plek van het ongeluk rijden. Al die stapjes zijn eng. En al die stapjes moet ik nemen. Ze zullen ook nog wel even eng blijven. Dat hoort er nu eenmaal bij.
Besef
Meer en meer komt het besef dat ik echt veel geluk heb gehad. Ik heb een andere auto’s geraakt. Ik heb een zijairbag gehad. Ik ben niet over de kop geslagen. En ik ben niet naast de weg beland. (Het is een hoger gelegen weg dus het had veel erger kunnen zijn.) Al deze kleine stukjes besef helpen met de verwerking. Maar mentaal blijft het zwaar. Ik kan me sommige delen echt niet meer herinneren. En als ik praat heb ik tijd nodig om op woorden te komen. Mensen vullen me dan aan en soms vind ik dat heel fijn. Maar meestal baal ik van het feit dat het me niet lukt. Ik word dan boos op mijzelf omdat ik het niet kan.
Maandag denk ik dat ik nogmaals naar de huisarts ga. Al is het maar om te praten. En het eind van deze week heb ik koorweekend. Ik zou er met de eigen auto heen gaan maar dat wordt hem misschien niet. Het is nog de vraag of ik überhaupt wel mee kan. Dat moet ik nu echt per dag gaan bekijken. Wat ik wel weet is dat ik vannacht iets beter geslapen heb. En dat ik wakker ben geworden zonder hoofdpijn. Dat zijn de positieve dingen. En de rest… We nemen het per moment, al merk ik dat ik het mentaal wel echt heel zwaar heb en niet goed weet wat ik ermee moet.
nasleep 2
rijkswaterstaat gaat de schade van de vangrails op ons verhalen. de verzekering dekt dit gelukkig. Ook de kosten van de sleper worden gedekt. Maar mijn vriend moet er wel schade vrije jaren voor inleveren (het was zijn auto). Onze verzekering wordt dus duurder en we zullen ook een nieuwe auto moeten aanschaffen.
Dit brengt zorgen met zich mee want het geld hebben we niet.
Als ik de 2 mensen kan vinden die mij geholpen hebben kunnen we misschien vaststellen wat er gebeurd is. Zij zeiden namelijk dat er olie op de weg lag en ik daardoor ging slippen. Als dat zo is dan zijn niet wij maar rijkswaterstaat aansprakelijk en dan veranderd er weer een hoop. Maar mogelijk kunnen we dit nooit achterhalen.
Reactie plaatsen
Reacties
Jeetje wat schrikken zeg!! Goed dat je zelf ook het besef hebt om weer achter het stuur te kruipen. als je het echt heel eng vind zou ik gewoon eens een autorijschool benaderen. Voor een lesje. Die hebben ervaring hiermee.
Sterkte gewenst!!
Jeetje, wat zul je geschrokken zijn zeg. En een pijn hebben gehad. Doe voorzichtig en ik hoop dat jullie snel het geld zullen hebben om een tweede auto te kopen.