Zojuist de persconferentie over de maatregelen gezien. Eigenlijk wist ik al dat er weinig zou veranderen voor ons. Maar toch voelt het als een klap in mn gezicht. Ik mis mijn contacten met anderen. Ik mis mijn repetities met Jongerenkoor Jocanto. En ik mis de hulp die ik eigenlijk zo hard nodig heb.
Al enkele weken krijg ik alle hulp via gesprekken via de computer. Gesprekken die zinvol zijn maar ik weet dat ik veel meer uit deze momenten kan halen als ze live zouden zijn.
Het 24/7 binnen zitten is lastig. Zeker nu ik al vanaf vorige week een verdenking van corona heb. Hierdoor moet ik verplicht thuis blijven. De muren komen op me af en de tuin is een welkome afwisseling. Ook op vrijdag een gezamelijk online moment met het koor is heel fijn. Dan heb ik toch het idee minder alleen te zijn.
Terug naar vandaag. Naar de persconferentie die bij velen ook weer vragen oproept. Begrijpelijke vragen, want we willen weer door. We willen overeind blijven en we willen stappen zetten en zekerheid. Ook bij mij komen de vragen en onzekerheden... moeten mijn afspraken nog langer doorgaan via de computer? Wat heeft dit voor gevolg voor mijn traject en ook voor mijn ontwikkeling?
Maar ik zie ook mooie dingen. Ik zie namelijk een samenleving die meer aan elkaar gaat denken. En ik zie mogelijkheden om te leren begrijpen hoe de wereld voor iemand met autisme is. Mogelijkheden die een beetje inzicht geven in een wereld die voor vele zo onbegrijpelijk is.
De onzekerheden die ik dagelijks heb in de wereld om me heen voelen vele van ons nu. Het altijd moeten nadenken, het altijd willen van duidelijkheid en het verlangen naar het bekende. Het bezig zijn met het soms bewust isoleren van jezelf zorgt ervoor dat mensen zich opeens bewust worden voor wat ze hebben, en wat ze missen. En het geeft een inkijkje in hoe isolerend het leven soms kan zijn. En hopelijk zorgt dat inkijkje, deze ervaring voor meer begrip.
Want als ik heel eerlijk ben... voel ik me vergeten. En met mij velen met een beperking. Vergeten in deze wereld die zoveel anders en beangstigender is dan de wereld die we kende. Maar die ook voor een deel aan het licht brengt hoe afhankelijk we zijn van contacten en hulp.
Sorry voor de lap tekst. Maar het moest me even van het hart. Ik denk aan jullie, ik hoop voor jullie en wanneer nodig bid ik voor wie het nodig heeft. Hou vol.
Ik schreef vandaag al over hoe ik tot nu toe de maatregelen ervaar en wat ik hoopte dat er zou gebeuren. Dat lees je hier.
Reactie plaatsen
Reacties
Het zijn moeilijke tijden, tijden waarin we al weken thuis zitten, niemand zien en spreken. Geen verjaardagen vieren met opa en oma, dat vergeten voelen lees je veel. Het klopt ook wel, we zijn zo op onszelf aangewezen, we moeten wel. En kunnen niet anders dan doorzetten, hoe moeilijk en hard dit ook is.
Mooi geschreven! Het zijn zulke lastige tijden en dat voor alle groepen. Ik hoop dat je het nog een beetje volhoudt!
Het zijn pittige tijden, dat vind ik ook. Ik kan me voorstevoorstellen dat het er voor jou extra in hakt. Ik hoop dat het gevoel dat je vergeten wordt op de één of andere manier minder kan worden. Blijf delen wat je voelt!
De persconferentie gaf mij ook echt een gevoel van urgentie. Tot die tijd was het toch steeds een beetje van: 'Ach, het zal wel meevallen.'