Hoe 2019 een goed jaar zou worden...

Na alle narigheid van 2018, nam ik mij voor dat 2019 een beter jaar zou worden. Een jaar waarin het eindelijk weer eens goed zou gaan. Waarin ik vooruitgang zou zien en eens een keer geen tegenslagen zou gaan krijgen. Of in ieder geval een stuk minder. 2019 zou het jaar worden van zonneschijn, een zacht briesje en hooguit wat miezer. Geen stormen, hoosbuien en orkanen.  Deze week kwam ik voor mijzelf tot de conclusie dat 2019 gewoon weer een jaar was. Een jaar wat niet beter was of fijner, maar wat erop leek dat het hetzelfde zou worden als 2018.

Kwaad tot erger

Helaas merkte ik na enkele keren fietsen dat het niet beter werd. Ook al fietste ik rechtop en dus niet met mijn handen aan het stuur (voordeel van een spinningfiets, je valt niet om). Mijn schouder, vingers en arm bleven vervelen. Het was inmiddels zo erg dat ik last had van mijn hele hand, uitval had en ondragelijke pijnen had. Het was alsof ik op mijn arm had gelegen en hij sliep. Maar dan veel erger en zonder stoppen.

Ik ging naar de fysio en de huisarts. Werd ingetaped, mocht niet fietsen voor minimaal een week en kreeg flinke pijnstillers. Ik baalde want meer en meer leek het erop dat ik niet aan mijn doel kon werken en dus de top van de Mont Ventoux niet zou gaan halen. Maar opgeven stond niet op mijn lijstje. En dat staat het vandaag de dag (9februari2019) nog steeds niet.

Zorgverzekering

Omdat mijn schouder bleef vervelen en de irritatie en pijn niet minder maar juist erger werd vroeg ik een verwijzing naar een neuroloog of orthopeed. Ik kreeg een verwijzing voor de sportarts omdat die ook zou kunnen helpen. Ik wilde meteen een afspraak maken maar vroeg me af of de zorgverzekering dit zou vergoeden. Dus ik belde ze op. Er was een storing dus ze konden niet kijken op dat moment, maar ze zouden me terug bellen zodra dit kon. Ik maakte ondertussen een afspraak, die ik altijd weer af kon zeggen. En belde nogmaals de verzekering. De storing bleek over en het werd opgezocht. Het kon en ze zouden het vergoeden. Fijn!. Niet veel later werd ik door de 1^e medewerker nog terug gebeld met dezelfde mededeling. Dit was dus geregeld en de afspraak kon doorgaan.

Na de sportarts moest ik op donderdag 31 januari naar de neuroloog. Ik ging naar die afspraak toe en kreeg te horen dat ze een EMG wilde. Hierbij werd door middel van stroomschokjes gemeten hoe mijn zenuwen zouden reageren. Gelukkig kon deze afspraak snel plaatsvinden en was ik op 4 februari al aan de beurt.  Op 5 februari zou ik dan de uitslag krijgen.

Paniek

Op zaterdagochtend kreeg ik een mail van de zorgverzekering. Mijn polis was aangepast en ik had geen aanvullende verzekering meer. Ik raakte in paniek want ik had die verzekering nodig. Erger nog, veel fysiotherapie en tandartsafspraken vielen hieronder. Omdat het zaterdagochtend was kon ik niets doen. Ik stuurde een berichtje naar de verzekering via facebook messenger en moest het laten rusten. Iets wat makkelijker gezegd dan gedaan was.

Op maandag kreeg ik reactie dat ze het weer terug gingen draaien en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Alles zou opgelost worden. Ik was opgelucht want ik had een zware dag voor de boeg omdat ik mijn onderzoek zou hebben. Iets waar ik totaal geen zin in had.

Was het maar zo mooi…

Helaas was het niet zo eenvoudig en mooi. Ik bleek een betalingsachterstand te hebben en daarom was hij eraf gehaald. Deze achterstand kwam voort uit diverse betalingen van mijn taxivervoer vorig jaar. En een premie die niet betaald kon worden. Ik heb geen baan en door mijn autisme ben ik niet heel goed met geld.  Ik had mijzelf dus in de problemen gewerkt.
Voor ik mijn onderzoek had was ik dus al flink overprikkeld en het onderzoek hielp me totaal niet mee. Na het onderzoek wilde ik naar mijn moeder. Die zou wel weten wat ze kon doen om me te helpen.

Ik wist inmiddels wat mijn schuld was en kreeg te horen van de medewerker dat het slimmer was die in delen te blijven betalen en dan de dingen die binnen het aanvullende pakket vallen zelf te bekostigen. Dit zou voor mij goedkoper zijn dan weer een aanvullend pakket afsluiten en mijn schuld in 1x betalen. Een korte rekensom leerde mij dat dit niet echt een optie was. Als ik namelijk naar de fysio ga (wat ik alleen al in de eerste maand van het jaar 6x gedaan had) kost mij dat 30 euro. Dat zou neerkomen op 120 euro per maand als ik dit 4x per maand zou doen. Een aanvullend pakket afsluiten kostte mij maar 40 per maand meer dan mijn basispakket.  Ik had dat pakket dus nodig.

Geen mogelijkheid

Mijn moeder nam telefonisch contact op met de zorgverzekering. De medewerker die we spraken zei dat er totaal geen mogelijkheid was om mijn aanvullende verzekering terug te krijgen. Dit tot grote paniek bij mij want het was me immers beloofd. En er was immers vooraf de berekening gedaan dat ik die aanvullende verzekering echt nodig had. Ik zat op mijn fasekaart inmiddels redelijk in het heel donker rood.  Mijn fases gaan van groen, naar geel, oranje, rood en dan zwart dus je kan je wel voorstellen hoe erg het dan is.

Uiteindelijk hebben we de medewerker via facebook messenger ons een mail laten sturen zodat we zwart op wit hadden staan dat het herstellen van mijn aanvullende verzekering geregeld ging worden. Dat gaf iets van rust. Het geld dat wordt door mijn ouders voorgeschoten en dan is dat stukje afgehandeld.

Niet vergoed

Maar met het regelen van dit stukje waren we er nog niet. We kregen namelijk ook te horen dat mijn consulten en onderzoek niet vergoed zou worden.  Een nieuwe paniekgolf maakte zich meester van mij. Ze hadden aan de telefoon immers iets anders gezegd. En niet 1 maar 2 medewerkers hadden mij verzekerd dat dit wel het geval was. We besloten mijn afspraak te cancelen en de uitslag naar de huisarts te laten sturen. 

Het gevolg was wel dat ik langer op de uitslag moest wachten. en daarna op zoek moest naar een ander ziekenhuis wat wel een contract had. 

De uiteindelijke rekening zal ik pas over een tijdje krijgen, en de uitslag is binnen. Ze hebben niets kunnen vinden wat wijst op een beknelling vanaf mijn elleboog of wat wijst op het carpal tunnel syndrome. Ja je leest het goed, vanaf mijn elleboog. En dat terwijl ik duidelijk aangaf dat ik last heb van mijn schouder. Hierdoor voelt het nu alsof ik dus een vervelend en duur onderzoek heb gehad voor niets. Niet echt goed voor mijn humeur. 

Ramp

Tot overmaat van ramp kwamen we tot de conclusie dat ik mijn konijnen misschien weg moet doen. Doordat ik gastgezin ben moet ik ze laten enten. Bij de dierenarts kost dit al snel 75 euro per konijn. Omdat ik 3 konijnen hebt loopt dit aardig in de kosten. Mijn beestjes weg doen is natuurlijk iets wat ik niet graag zie gebeuren. Ik weet namelijk niet of dit mij mentaal een beter gevoel zou geven. 

Zwaar

Mentaal heb ik het namelijk al best zwaar.  Er zijn vele dingen waar ik mij zorgen om maak. En helaas lijken het er meer en meer te worden. Zo heeft mijn vriend een ongeluk gehad met de auto. Hij is zelf ongedeerd maar de auto is een wrak. 

De kosten gaan hoog oplopen en helaas is dit niet echt handig. Maar we hebben een auto nodig en een nieuwe auto is nog duurder. 

Verder is mijn ambulante hulp nog niet gestart. Dit zou eerst januari zijn maar inmiddels is dat pas vanaf maart. Het komt goed en ik red me wel maar het kost wel veel energie en mijn gedachten gaan vaar weer de negatieve kant op.

Niets goeds?

Is er dan helemaal niets dat goed gaat? Dat ook weer niet. Ik geniet van mijn katten. Shadow komt vaak knuffelen en inmiddels hebben we ze ook al wat trucjes geleerd. Tevens heb ik een leuke trui gekregen met daarop een kat. Hij is van binnen van fleece en hij is heerlijk om te dragen.  De trui is iets te klein dus ik krijg mijn geld terug maar hij is zo leuk en fijn dat ik hem toch wel draag. 

Verder heb ik een groei doorgemaakt op instagram en blijft mijn blog ook dagelijks groeien. Dit vind ik heel fijn, want dit zijn echt lichtpuntjes voor mij. En de zon gaat zich weer meer laten zien. Iets waar ik heel erg van geniet. 

Konijnen

Ook voor de konijnen is een oplossing gevonden. Ze staan niet meer te koop want ik kan ze bij de plaatselijke bouwmarkt goedkoper laten enten. En ik kan voer groter inkopen om op die manier te besparen.  Mijn schatjes kunnen dus blijven en ik kan ervan blijven genieten. 

Toch nog trainen

Ondanks de pijn in mijn arm train ik nog gewoon iedere week 2x. Mijn benen kunnen gewoon en ik weet dat er mogelijkheden zijn. Zo is er vorig jaar iemand met een tandem omhoog gegaan. Dus als ik echt mijn arm niet goed kan gebruiken dan kan dat nog want mijn benen die gaan er vol voor. 

Ik hoop dat de komende tijd alles opgelost kan worden en dat er betere tijden aan zitten te komen. Want 2019 is pas 1.5 maanden oud, dus ik heb nog genoeg tijd om er toch een goed jaar van te maken.