Corona en ik

Een maand lang heb ik geknokt en ik moet toegeven dat het me meer en meer moeite kost. Deze crisis kon voor mij niet op een slechter moment komen. En ik wil jullie graag meer vertellen over hoe het nu met mij gaat.

Repetitie koor

Iedere vrijdag heb ik nog steeds repetitie met mijn koor. Het blijft raar om op die manier samen te zingen. En helaas merk ik dat het me meer en meer moeite kost. Ik krijg door het samen repeteren meer en meer het gevoel van eenzaamheid. Ik zie wat ik mis en ik merk dat ik dat niet goed trek. 

Het samen zingen voelt nog steeds raar en de hele repetitie moet ik vechten om niet te huilen. Want ik wil niet huilen. Ik weet dat ik dankbaar moet zijn voor de mogelijkheid die we hebben samen te repeteren. En de mogelijkheid die we daarna hebben om te kletsen, grapjes te maken en te lachen met z'n allen.  
Steeds vaker wil ik niet repeteren, maar keer op keer haalt mijn vriend me over om dit toch te doen. En iedere keer doe ik het. Ik zet door.

Eenzaamheid

Dag na dag breng ik door binnen de 4 muren van mijn huis. Mijn vriend is de enige die ik in real life zie en hierdoor voel ik me flink eenzaam. Ik weet dat het nodig is om zoveel mogelijk binnen te blijven, maar ik merk dat het zwaarder en zwaarder wordt.

Ik mis mijn ouders en mijn oma. Ik zou alles doen voor een knuffel van ze. Maar het mag niet. Ik las dat er mensen zijn met autisme die van deze tijd en de rust genieten. Maar ik merk dat ik het met de dag zwaarder vind worden.

Misschien is het mijn autisme, misschien mijn nog aanhoudende depressie, maar ik voel dat iedere dag een dag is die ik moet knokken. Meer en meer.

Ik voel me heel alleen in dit gevecht. Niemand kan mijn helpen want niemand weet precies hoe ze moeten helpen. En de gesprekken en begeleiding die nodig zijn zijn in een lockdown, hoe goed bedoeld ook, niet hetzelfde. 

Digitale hulp

De digitale hulp valt me zwaar en ik heb steeds vaker moeite met het het accepteren van deze gesprekken. Ik worstel met gevoelens en angsten die ik niet de baas kan blijven en waar ik ieder moment opnieuw de confrontatie mee aan moet gaan.

De vraag is hoe lang de hulp nog digitaal moet blijven. En wanneer overstijgt de nood de regels?  Als ik de hulp echt niet meer digitaal kan hebben, kan hij dan wel gewoon in real life worden gegeven? Ik hoop het. Want dat is wat ik het liefste wil en wat ik denk ik het hardste nodig heb.

Antilockdown

Helaas hoor ik meer en meer tegengeluiden. Mensen zijn het niet meer eens met de lockdown en gaan ertegen in protest. Dit zorgt bij mij voor nog meer onrust. 

De lockdown is het enige wat nu houvast geeft aan hoe we ons deze tijd moeten gedragen. Het enige beetje controle wat er nog is. Of tenminste zo voelt het voor mij.  

Dus de lockdownregels, hoe lastig ook, moeten gevolgd worden. En ik houd e gier ook aan.