Wanneer je kittens opvangt zitten er succesverhalen tussen, maar ook verhalen die een minder goed einde hebben. Het liefst zie je alle kittens gezond en sociaal worden en naar nieuwe huizen vertrekken. Maar soms loopt het anders... Zo ook bij Venco.
Venco kwam bij ons nadat hij al 2 weken bij een ander gastgezin gezeten had. Hij was de bangste van een tweetal kittens. Ze waren 4.5 maand en hadden dus een belangrijk deel van de socialisatie gemist. Maar omdat ze niet agressief waren viel het te proberen deze kittens aan mensen te laten wennen.
Venco zocht vaak zn toevlucht in de kattenbak. Hier zat hij hele dagen en wachten hij af tot wij naar boven waren. Dan kwam hij tot leven. Lekker stoeien met zn vriend en alles doen wat een kitten hoort te doen. Maar zodra we weer in de kamer waren schoot hij naar zijn veilige plekje.
Ik wist dat ik geduld moest gaan hebben en liet Venco rustig wennen. Zn vriend Vito leek meer op zn gemak. Hij liep na 2 dagen steeds vaker door de kooi en kwam ook op speeltjes af.
Het socialiseren begin met het belonen van enige toenadering. Mijn handen moesten als positiefs worden gezien en daarom gaf ik de kittens volop lekkers vanuit de hand. Vito leefde op en zelfs Venco durfde af en toe een hapje aan te nemen.
Na enkele dagen was de 1e stap gezet en at hij, al was t aarzelend, uit mijn hand. Vito was inmiddels 10 stappen verder, maar dat was niet erg. Venco had gewoon meer tijd nodig.
Na 1.5 week sloeg bij mij de twijfel toe. Ik zag weinig vooruitgang en had het idee dat hij zn vriend mee naar beneden trok. Ik maakte me zorgen of dit kitten in een gezin wel gelukkig zou worden. Waar Vito al in een tuigje uit de kooi mocht, zat Venco nog steeds verstopt en blies hij als ik in de buurt kwam. Hij was doodsbang.
Ik kreeg meer en meer het idee dat we dit kitten niet gelukkig gingen maken op deze manier. En ik merkte dat ik meer en meer ging twijfelen aan of ik dit door wilde zetten.
Na meermaals overleg gehad te hebben met het asiel werd uiteindelijk besloten om Venco, na 2 weken bij ons, terug te brengen. Hij had er in de 4 weken dat hij in pleegzorg was weinig van geleerd. Hij zou mogelijk niet socialiseerbaar zijn en we moesten dan voor de beste optie gaan. Ik kon hem wel nog weken in zijn angst houden maar dat was niet goed voor het beestje.
Bij het asiel is hij weer in TNR geplaatst. Hier gaan ze kijken of hij, na castratie, terug gaat naar waar hij gevonden is, of dat hij naar een boerderij gaat waar hij gevoerd wordt door mensen maar wel de vrijheid en ruimte heeft die hij nodig heeft.
En Vito? Die rent bij ons thuis vrolijk rond in het tuigje en krijgt nu extra veel aandacht in de hoop dat hij plaatsbaar wordt.
Reactie plaatsen
Reacties
Germ, ik hoop dat ie snel een eigen plekje vindt waar ie zich veilig voelt en op z'n gemak is.
Ah wat sneu. Echt verdrietig zeg.