Het hoort nergens maar is wel iets. Dat is eigenlijk de definitie van deze pagina. Eigenlijk een beetje zoals mijn 1e diagnose voor ze vaststelde dat ik autisme heb. Ik had van alles iets maar het was telkens net niet genoeg dus had ik niets.
De blogs op deze pagina kan ik zo 123 niet onderverdelen en daarom zet ik ze hier neer. Misschien verplaats ik ze nog een keer maar voor nu staan ze hier goed.
Veel mensen denken dat iemand die is afgekeurd en werkeloos thuis zit, niet veel doet. Ik merk tenminste dat er mensen in mijn omgeving zijn die dit van mij denken. Voor een deel van deze groep zal dat ook vast wel zo zijn, maar ik kan je zeggen dat ik alles behalve niets-doen doe.
Een vermissing, onzekerheid die je niemand toewenst. Het is iets wat je denkt nooit mee te maken, maar het is soms dichterbij dan je denkt.
We zitten inmiddels bijna 3 maanden binnen. Ik merk dat ik me nu al een week of 6 stierlijk verveel en niets voor elkaar krijg. Ik moet aan de slag om kleine dingen te vinden die niet te veel tijd kosten en... misschien net zo of nog veel belangrijker, die weinig troep maken. Er ligt al een paar dagen een puzzel op tafel die we iedere avond moeten verplaatsen ivm de katten dus dat soort projecten werkt nu niet. Vandaar een nieuw blogidee. 10 weetjes over mij.
2 jaar terug zag ik ze voor het eerst op Kreadoe (wat helaas dit jaar niet doorgaat). Een standje vol met schattige knuffeltje, stationairy, squishies en meer kawaii spul. Een standje om vrolijk van te worden, al wist ik niet meteen wat ze op Kreadoe deden.
Mensen die mij kennen weten dat ik weg ben van de Efteling. Het was voor mij dan ook een domper dat we niet meer naar die mooie sprookjesachtige park toe konden door de coronacrisis. Sinds 20 mei is het park nu weer open al gaat het er wel anders aan toe dan voorheen.
Ongeveer een maand geleden schreef ik over hoe ik tot dan toe dacht over de lockdown en Corona. Dat deed ik in 2 blogberichten en 1 gedicht.
Gisteren heb ik Dreamschool gekeken. Een programma waarbij dropouts naar een zomerschool gaan om zo toch weer het goede pad te kiezen.Ik kijk dit al ieder seizoen en vind het mooi om te zien welke lessen er te leren zijn. Zo ook de les van gisteren: " Durf te kijken "
Zojuist de persconferentie over de maatregelen gezien. Eigenlijk wist ik al dat er weinig zou veranderen voor ons. Maar toch voelt het als een klap in mn gezicht. Ik mis mijn contacten met anderen. Ik mis mijn repetities met Jongerenkoor Jocanto. En ik mis de hulp die ik eigenlijk zo hard nodig heb.
Vandaag valt de beslissing. Scholen weer(beperkt) open of toch nog langer dicht. Iets waar veel ouders en veel onderwijspersoneel gespannen op wachten. Zelf vind ik de persconferentie van vanavond ook spannend. Niet om de scholen, omdat ik niet meer studeer, maar om de vraag of mijn begeleiding weer normaal kan worden.
Iets meer dan een jaar geleden schreef ik een blog over of ik wel of niet moeder wilde worden. Een blog dat door vele gelezen is en waar ook veel reacties op kwamen. Een kleine week geleden vertelde een kennis van mij dat hun traject om kinderen te krijgen door heel de corona crisis is stopgezet. Dit raakte iets bij mij. Vooral omdat ik er later met mijn vriend weer over sprak en hij echt wel kinderen wil.
Doordat we binnen zitten hebben we genoeg tijd om iets nieuws te leren. Wat dacht je van het bespelen van een instrument(als je daar anderen niet mee tot last bent) of misschien een cursus gebarentaal, geïnspireerd door het niet hamsteren gebaar zijn we immers allemaal. Maar ook andere dingen kan je nu leren.
Zoals beloofd wil ik jullie graag vertellen over hoe deze tijd voor kinderen is. Ik wil jullie tips geven om deze tijd voor hen zo duidelijk mogelijk te maken en om het voor jullie zo eenvoudig mogelijk te houden.
Het lijkt de laatste tijd wel alsof mijn leven er alles aan doet om van mij af te zijn. En ik moet blij zijn dat mijn beschermengel het niet erg vindt om overuren te maken. Ze blijft me keer op keer redden en keer op keer heb ik veel meer geluk dan je zou denken.
Vaak kijk ik terug naar deze foto. Niet mijn beste kant. Maar wel de meest zeggende foto ooit genomen. Het is een foto genomen op het moment dat ik letterlijk vanuit het dal omhoog geklommen ben.
Het carnavalsfeest is voorbij en vanaf woensdag is het de vastentijd. Ik wil jullie graag een (creatieve) challenge geven voor de komende 40 dagen.
Na alle narigheid van 2018, nam ik mij voor dat 2019 een beter jaar zou worden. Een jaar waarin het eindelijk weer eens goed zou gaan. Waarin ik vooruitgang zou zien en eens een keer geen tegenslagen zou gaan krijgen. Of in ieder geval een stuk minder. 2019 zou het jaar worden van zonneschijn, een zacht briesje en hooguit wat miezer. Geen stormen, hoosbuien en orkanen. Deze week kwam ik voor mijzelf tot de conclusie dat 2019 gewoon weer een jaar was. Een jaar wat niet beter was of fijner, maar wat erop leek dat het hetzelfde zou worden als 2018.
Op Instagram deelde ik al wat foto's van mij met een enorme berg was. Een heel normaal huishoudelijk taakje is het doen van de was en die opvouwen. En toch is dat bij ons een taakje waar mijn vriend en ik best wel wat moeite mee hebben. Ik omdat het te veel stappen zijn. Hij omdat hij kleurenblind is. En wij samen omdat het ongelofelijk saai is.
Maak jouw eigen website met JouwWeb